Świat ktoś zamienił, inny podrzucił, bo ten jakiś taki, szorstki, biały i świetlisty.
 |
| Florian oczka mruży z zadowolenia |
Zupełnie bardziej magiczny od wczorajszego.
Całkiem intensywniejszy, kłujący szpilkami w uda, jak się w samej koszulce na balkon wyjdzie.
Mroźny, słoneczny, i skandalicznie piękny.
Takie zachwyty mnie dzisiaj rano dopadły, takie ochy i achy, mimo, że to środek miasta, a nie środek lasu, i tak była doskonałość.
No i co było robić, miałam od rana siedzieć przy kole i toczyć kolejne zastępy gniecionych kubeczków, bo wszystkie się jakoś już rozeszły do nowych właścicieli, ale jak to tak, w takich warunkach, w takim terenie?
Paszcza mi się cieszyła już, że będą kilometry po mroźnym i zimowym lesie, jak pakowałam plecak, i się do całkiem zamroczonego szronem, jeszcze zaspanego Lucjana.
Trzeba było wykorzystać okoliczności, kubeczki potem, najpierw człowiek na wybieg.
I po raz kolejny muszę przyznać, trochę żałowałam, że nie mam w zwyczaju biegać z telefonem, bo to jakiś estetyczny skandal był, jakaś kiczowata pocztówka, przez którą biegłam, a nie ten las co to tak już znam, że każdy liść wiem gdzie leży, i pół czaszki -prawdopodobnie - dzika, gdzie w dziupli tkwi.
Doskonałość ot i tyle.
A ceramiczne janiołki już sobie dyndają i czekają grzecznie na święta. Nie machają do Was, bo nie mają rączek, ale się uśmiechają :)
 |
| mówiłam, uśmiechają się |
Cudne Janiołki !
OdpowiedzUsuń